Yok'luğun Eylül

Uslu(!) bir insan oldum ben.
Üzerime karabasan misali çöken yok’luðundan bu yana,
Konuþmuyorum aslýnda kimseyle.
Yok’luðun “ben”liðimi alýyor benden.
Vel’hasýl kelam;
“nasýlsýn”lara iyiyim diyecek gücüm kalmadý.

Yokluðun;
Kýrýlasýca fincanýmýn “kýrk yýllýk acý”sý,
Hal-i ruhsarýmý kötüye estiren rüzgarým,
Ýsrafil’in üflediði sure,
Odamýn ortasýndaki kýyametim.
Boðazýmda yirmi iki düðüm;
Yutkunamýyorum sensiz’liði.
Sensiz’liði yutkunamýyorum.

Bir ara uðra buraya,
Belki içi özlem dolu çay istemiþtir canýn.
Ne bileyim iþte,
Düþ karþýma,
Gözlerine bakayým.
Ay düþmüþ gözlerinin ýþýðýna maruz kalýrsa gözüm,
Konuþurum belki.
Özleminin acýsýný paylaþýrým seninle.
Kalkýp gidersen,
Yemin ederim ses etmem.

Yokluðun;
Eylül.
Ten’im sýrýlsýklam.

Sosyal Medyada Paylaşın: