T R E N

Her gün bir tren geçerdi,
Az ötemden,
Ellsallarlardý güler yüzlü insanlar.
Günler geçti,
Niçin geçti anlýyamadým.
Bir gün bir kadýn idi trenden,
Elinde valizi,
Bakýndý saða sola,
Sonra yürüdü,
Durdu arkasýna baktý.
Çölde yolunu kaybetmiþ gibi,
Þaþkýndý.
Yaklaþtým sordum.
Nereye?
Önüne baktý,

Yürüdü.

Meçhuldü gittiði yer.
Burdan öte yol yoktu.
Döndü.
Bana yaklaþtý sordu,
Burdan öte yol varmý?
Yok dedim.
Baþýný kaldýrdý gözleri dolmuþtu
Neden dedim?
Sorma dedi.
Tren dönermi dedi?
Bibilmiyorum.

Yürüdü.

Bir aðacýn altýna oturup.
Baþýný kenetlenmiþ kollarýnýn üstüne koydu.
Aðlýyordu.
Sordum.
Ses çýkmadý.
Oturdum yanýna.
Bende sustum.
Baþýný kaldýrdý,
Sordu,
Tren dönermi dedi?
Dönmez dedim.
Elimi tutu.
Öylece kaldý.
Býraktý elimi, ayaða kalkýtý.
Geldiði yöne.

Yürüdü.

Büyük bir hüzün vardý,
Yüz ifadelerinde.
Döndü beni anneme götür dedi.
Nerede dedim?
Bilmiyorum dedi.
Yüzüme baktý aðlýyordu.
Valizini açtý bir þiþe su,
Bir iki yudum içti.
Bana baktý.
Burasý neresi dedi?
BÝlmiyorum dedim.
Bende o trenden inmiþtim.
Niçin inmiþtim?
Ýki mizde meçhuldük.
Gök yüzü kýzýllaþtý,
Baþýmý kaldýrdým,
Kuþlar uçuyordu,
Gün battý.
Kocaman bir ateþ yaktým.


Treni kaçýrmýþtýk…
Umutlarýmýzda, yok oldu
Niçin binmiþtik ki,
O’ trene?
Bende anlatamadým oda.
Anlatamadý, þafaðýn köründe.
Körü, körüne bir gidiþti.
Nereye gidiyoruz.
Sonumuz ne olacaktý bilmiyorduk.
Tren dönmedi.
Bizde beklemedik zaten…

Oktay Çöteli 28.9.2013

Sosyal Medyada Paylaşın: