ADAM OLDUK SANKİ

Çocuktuk,
Henüz küsmesini bilmiyorduk.
Yalan riya yoktu.
Cam bilyalarla oynamayý.
Kýrlangýçlarýn yuva yapýþýný.
Gök yüzünün mavi,
Yer yüzünün renk renk,
Olduðunu öðrendik.
Martýlarýn çýðlýklarýný dinlerken.
Niye büyüdük ki?

Büyüyük þehirler kurdular,
Sokaklarýnda kaybolduk.
Sonra,
Sevdalandýk, yüreðimiz yandý,
Duygularýmýzý yitýrdýk.
Sonrada,
Dünya bizimmiþ gibi paylaþamadýk.
Kime ne zarýmýz vardý.
Daðlarýn yüceliðine.
Yýldýzlarýn parlayýþýna hayrandýk.
Niye büyüdük ki?

Sevgimizi eskittik.
Dargýnlýklar baþladý.
Deðiþtik.
Ýnsanlýðý unuttuk.
Halbuki,
Çamurdan evler yapardýk,
Telden arabalar.
Gülen yüzlerimiz.
Soðuktan çatlamýþ elerimiz.
Su çeken ayakkabýlarýmýz vardý.
Ama, mutluyduk.
Niye büyüdük ki?

Neyimiz eksikti?
Çember çevirir top oynar,
Kýr çiçekleri toplar,
Taç yapardýk,
Baþýmýza.
Akþam olunca uykuya dalar,
Rüyalarýmýzda uçardýk.
Her þey deðiþti.
Uçmayýda unuttuk.
Þimdi büyüdük adam olduk sanki…

Oktay Çöteli


Sosyal Medyada Paylaşın: