Dudaklarýmda sürgün bir tebessüm duruyor, Bu sabah hüzünleri ortalýktan kaldýrdým. Ve güneþ gözlerime gözlerinle vuruyor, Ruhumu hatýranla bir ýþýða daldýrdým.
Telaþý Ýstanbul’un; yürü tozlu yollarda, Her sokakta bambaþka bir rüyanýn tortusu, Yine geçmiþ günlerin aðýrlýðý kollarda, Bütün bedenim dünya; biraz toprak biraz su.
Çay içtiðimiz parkta çocuklar oynaþýyor, Bir yudum aþk çekiyor bir yudum da ayrýlýk, Gülücüklerimizi güvercinler taþýyor, Samyeli yüreðime vuruyor ýlýk ýlýk.
Üzülme benim için; iyiyim, neþeliyim... Bir dostun duasýnda, kalbindeyim annenin. Bakma bunca çýðlýða ezeldendir deliyim, Bu halim doðuþtandýr, kabahatin yok senin.
Diliyorum ki sen de her güne mesut uyan, Açýnca pencereni huzur dolsun odana. Sanata bakar gibi baksýn ismini duyan. Ne zemheri dokunsun ne de sonbahar sana.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tuğra34 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.