coþkuyla beklemedim arasýn istemedim desem yalan.. özlemedim… çok özledim
ertesi gün; yine çaldý telefonum benden küçüktü ama sesi daha hükümran, bu haline bayýlýyorum emrediyordu, ýsrarla
olmazlarýma aldýrmýyor, istediðim halde sözümü dinlemiyor ben aþýk olmak için yanýyorum o deliriyor, suçlamaya baþlýyor
"sen sevmekten korkuyorsun" … "sen benden korkuyorsun" …. "mutluluktan kaçýyorsun" … "sen kendini ne sanýyorsun"
"hayýr" dedim.. “beni yanlýþ anladýn öyle demek istemedim” "neden sen de bir þeyler söylemiyorsun" .. .. "çevrendekiler" dedim.. .. "eþin" diye kekeledim … neden sonra "benimkiler haydi neyse de.. daha çok küçük evlatlarýn" … "onlarýn yüzüne nasýl bakarým… ya bir gün beni suçlarlarsa, ya bir gün piþman olursan.. sana kýyamam asla canýmmm”