Kapýyý çaldý sonbahar.
Güneþ saklambaç oynuyor bulutlarla
Ellerimde portakal kokusu,
Mumumda yalnýzlýk tortusu,
Bir kaç gün sonra yýlbaþý yortusu…
Sen hala yoksun,
Ve bende,
Hiç gelmeyeceksin korkusu…
Kýþ yalnýzlardan sakýnýr güneþini,
Üþüyorum…
Kim saracak gözleriyle beni?
Kim ýsýtacak sýcacýk nefesiyle içimi?
Kim doldurabilir,
Onca boþluðun ardýndan yerini?
Deniz minareleri kulaðýmda,
Sepetimde çam kozalaklarý,
Dudaklarýmda kýsýk kýsýk melankoli
Þehrin yüzyýllýk kaldýrýmlarýnda
Yaþanmýþlýklarýma basýp geçiyorum,
Anýlarýmla aram bugünlerde limoni…
Bir soba ateþi,
Bir kömürün közü,
Hatta güneþ bile
Bir yanýþ hikâyesi demek aþýða…
Bir ateþ ki,
Ham kömürü kýrmýzýya çeviriyor,
Yanan kýrmýzý kalbi siyaha…
Kalbimde býraktýðýn,
Enkazlarla oyalanýyorum hala…
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.