Bu þehrin kokusuyla doldurduk ciðerlerimizi,
Bu þehrin kokularýný soluduk yaþamýmýz boyunca,
Bu þehrin kokusuyla mest olduk, sarhoþ olduk.
Deniz kýyýlarý iyot, parklarý taze biçilmiþ çimen kokardý...
Üsküdar’da sýcak ekmek,
Moda’da ’chanel’ kokardý, ’arpej’ kokardý.
Sultanahmet’te Bizans, Gülhane’de tarih,
Beyazýt’ta özgürlük kavgamýz,
Eminönü’nde ter, Kalamýþ’ta kýz kokardý.
Erenköy’de bahçeler çam, sokaklar ýhlamur,
Beyoðlu buram buram günah kokardý.
Ve delikanlý bir rüzgârý vardý Boðaziçi’nin, lâcivert;
Hep Ýstanbul Ýstanbul kokardý..
Neler yaþadýk bu þehrin sokaklarýnda;
Unutulmuþ ýþýklar bulduk, mehtaplý gecelerden kalma,
Ve yere düþmüþ sevdalar topladýk
Kaldýrým taþlarýnýn arasýna sýkýþmýþ...
Sonra mutsuz tekmeler savurduk umutsuzluða doðru
Yerdeki gazoz kapaklarýna ve kirli sevdalarýmýza,
Kimi kayboldu, gitti,
Kimi yapýþtý ayaklarýmýza...
Az mý zar attýk kaderle karþý karþýya,
Diz çöküp gecenin nemli kaldýrýmlarýna
Ve kaç kez yek düþtü o vicdansýz kemik
Ýnadýna...
Yenilmeyi öðrendik, yenilmenin erdemini,
Yenilmekle bitmedik,küçülmedik, büyüdük.
Ve sevdik biz bu þehrin sokaklarýný,
Kaybolmadýk karanlýklarda, yürüdük, hep yürüdük.
Gün geldi, depreþti ciðerlerimize sinen o kokular,
Biz o kokularla büyüdükçe büyüdük...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.