KAL DÝYEMEDÝM
“Elveda!” Diyerek ayrýldýðýn gün
“Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim.
Arkandan bakýndým, hep; üzgün üzgün
“Beni de yanýna al!” Diyemedim.
“Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim.
Gül yüzlüm seninle sürmüþtük sefa,
Bir günden bir güne görmedin cefa,
Giderken öpmüþtün beni son defa,
“Bir tanem, dudaðýn bal.” Diyemedim.
“Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim.
Öylece arkandan kör baka kaldým
Kendimi taþlardan taþlara çaldým
Aðladým peþinden periþan oldum
“Yüzüme son bir kez gül!” Diyemedim.
“Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim.
Kararý vermiþsin sen; peþin peþin.
Gel etme; son bir kez, iyice düþün.
Býrakýp gitmek mi yâr senin iþin?
“Bil ki; bu yaptýðýn zül!” Diyemedim.
“Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim.
Sebepsiz býraktýn beni yüz üstü,
Yýðýldým öylece; düþtüm diz üstü.
Karlý bir kýþ günü… Hem de buz üstü.
Ben sana: “Allahtan bul!” Diyemedim.
“Sevgilim dur! Gitme; kal.” Diyemedim.
Hülvani BAÞTUÐ
11/09/2013
..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.