Eylül Der Dirim...

kendimi kýra çalan daðlara
kentimi çöl sürgünü yalnýzlýklara
ellerimden zamaný
duadaklarýmdan ayetleri savurdum
Kûn Fe Yekûn


bir çocukla doðduk önce rahmin mayasýndan
siyah beyaz resimlerde bulanýk gölgeler gibi
yalnýzdýk bakarken saðýr dünyaya
duyulmayan çýðlýklarýn ismiydi hayalimiz


biz nerede yanlýþ yaptýk ki
çizgileri yüzümüze batan bir zindana döndü aþk
parmaklarýmýzý kanatýrcasýna
parmaklýklarýn ardýnda kaderimiz
duvarlarýna adýný yazdýðýmýz yanaklarýmýz
þimdi soðuk eylül ülkesi
öpücüklerin hasreti de yakmasa
söyle kim ýsýtacak tenimizi
kim mahsunlaþacak kirpiklerimiz ýslandýðýnda


gecelere sýðdýrdýk intiharlarýmýzý
meçhul diye bir öykünün
dilimize dolanan dönencesinde
ulaþamadýðýmýz anýlar kaldý dünde
biz yarýnýn koynunda ýzdýrap
zehirli gözyaþlarýnýn büyüsü iþte
onlar akýttý bizde öldük her türküde


kurþunlara yazýldýk
kalemlerde dar aðacýmýz
hiçliðin yetim çocuklarýydýk eylülde
senden sonra örttüðüm çýplaklýðým gibi
kefenlediðim sevdamýn yancýsýydý azrail
ve eyüle kapadýk gözlerimizi
son nota da dirilirken dilimizde
Sosyal Medyada Paylaşın: