FİRUZE DERKEN
Mavi bir týnýydý koynumda
Semah eder…
Bir albeni, bir þuh-u eda idi gülþenimde
Etekleri yerleri döver…
Nazenin bir sedaydý akþamýn göðsüne yollanan
Sislerde kaybolmuþ ufkun gümüþ teliydi...
O ki, bir týný!
Bir renkti koskoca evrende…
Bir firuze taþýrdým her dem koynumda
Mavi yeþil bir fýsýltý, ibriþimden soneler konar dallara.
Bir icazet, bir salýnýmdýr doðanýn kucaðýnda.
Sevgili eda, ah þüheda!
Mavi yeþil bir þölendir insanýn ruhunda.
Ne baharlarý zamansýz getirir
Ne yaðmurlarý ardýna takýp seðirtir…
Ah mana!
Ah makam!
Hisar buselik gülüþler sallanýr ortalýkta akþamdan.
Arka sokaðý bir bahçeye bakan konaktan çýkmýþ
Kuyruklu piyanolarýn fýsýltýsý iner akþamdan
Yürür sabaha…
Ah aþk!
Hangi sabahlarý kattýn önüne göremedik dümdüz gidiþi
Hangi akþamlara sýðýndýn keder yüklerin elinde
Ýnmeler indi gencin aðýr sancý dolu kalbine
Þimdi…
Hangi diyarýn bilinmeyen yerindesin
Maviden yeþile dönen renginle salýnýrsýn firuze
Sen, sana kalansýn ömrünün ahirinde
Bir takat bir dileksin lalezar denen yerde
Hangi dilde bir aþksýn sen firuze?
Iþýltýlý kolyeler takýlýr boyunlara
Sen hepsinden hülyalýsýn…
öðrendik bizde senden
firuze, fruze derken.
Kaybolmayan mavi, yeþil bir nakýþsýn
Sen tenden…
maide yýlmaz özgüç.
9 Eylül 2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.