Karabasan misâli çöker üstüme akþam,
Kasvet yaðmurlarýný döker üstüme akþam,
Zift gibi, katran gibi akar üstüme akþam;
Kurduðum hayâllerden, beni almadan gitmez.
Güneþ, doðudan doðmaz benim sabahlarýmda;
Sen doðarsýn her sabah hayâl berzahlarýmda.
Her gün hüznü yaþarým meçhul günahlarýmda,
Hüzün doluysa zaman; sabah-akþam fark etmez.
Her seher, bülbüllerle birlikte aðlar gönül;
Bülbülün figânýný duymaz oysa hiçbir gül.
Öyle bir gönül var ki, dibi ateþ, üstü kül;
Ýçin için yanar da, dumaný dýþa tütmez.
Bu ne zâlim kaderdir, bu ne tükenmez çile?
Ne ’hüzün’, ne ’gözyaþý’, getirmez onu dile.
Ýsyan edip, derdimi dökmek istesem bile;
Þiirler âciz kalýr, ummanlar bile yetmez.
Felek, duymazdan gelir duamý, niyazýmý,
Bir dinleyen çýkmaz hiç, kan aðlayan sazýmý.
Kader öyle bir yol’a çizmiþ alýn yazýmý;
Umut yolun sonunda, ömür biter, yol bitmez....
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.