yoksun kilometrelerce yoksun
törpülemeye çalýþýrken özlemlerimi
yer ve gök arasýna sýkýþýyor yüreðim
gözlerim kilitleniyor menziline
karýnca ordusu gibi hayaller kemirirken beynimi
uyku tutmuyor gözyaþlarýyla ýslanmýþ gecelerde
üç beþ nöbetlerinde harcanýrken düþlerim
ufuk ben gözlerim sen
çekilir yük deðil bu kalp aðrýsý
alacakaranlýkta ardýmýzda kalýrken gece
týrnak acýsý kalmalýydý bedenimde
her yaktýðým sigarada
ararken seni
ýssýz sokaklarda terkediyorum kendimi
sensizlik üflüyorum hecelerce
biliyorsun bekliyorum
fakat
sen hiç beklemediðim bir anda
ansýzýn geliver
kadehteki son damlayý yudumlarken
dilim damaðým kuruyorken gel
hiç bilmediðim bir zaman dilimisin þimdi
hiçbir cümleyle anlatýlmýyor yokluðun
bazen;
kývrýlýp yatýyorsun ya göðsümün tam ortasýnda
yapma alýþýyorum
kimsesizleþiyor gözlerim
kimsesizleþiyor ellerim
sanýyorum ki geldin
olur olmaz hayallere kapýlýyorum
o avucumun içi gibi bildiðim
þiir þiir bakan gözlerinde eriyorum
susmak ölümün ihtimaliydi belki
söylenemeyecek sözlerin imhasý gibi
içimi titreten ne varsa sende
sadece üþümek istiyorum
ne bir söz söyle
ne de dokun
tonlarca birikmiþ özlem var içimde
baksan bir kerecik daha baksan bile
aðlarým þimdi..
’Baki kalan bu kubbede bir hoþ sada imiþ’..Seçici kurula ve yorumlarýyla duygularýma omuz veren herkese teþekkür ederim.
Özlem