Nicedir gözlerimde taþýrým hüznün kuyusunu
Yok, yok öyle sandýðýnýz gibi aþktan meþkten deðil
Yalnýzlýk hiç deðil
Ýçimin sesiyle ordularý deviririz
Sonbahar olmalýydý bunun nedeni
Cama vuran yaðmur tanecikleri
Ve rüzgar yüreðimin ezgilerini besteleyebilseydi
Beethoven kýskanýrdý.
Dalýndan her düþen yapraða üzülürken
Her gün dünün müsveddesiyken
Çakan þimþekler gözlerimde bir bir patlarken
Hala terkedilmiþ bir kýz çocuðu gibi korkuyor oluþum
Nedendir bilemedim.
Geçen zamana mý
Kendimden eksilttiklerime mi
Sarýldýðým umutlarý yitiriþime mi
Kýzgýnlýk ve kýrgýnlýklar da gelir arkasýndan
O’na mý kendime mi üzülecektim hiç bilemedim.
Öyle ya da böyle
Ýçini daðlayan buz gibi gerçekle
Bir kez daha demir alma zamaný gelmiþtir
Cesaretin varsa
Bazen çaresizlikten
Bir cesede sarýlýrcasýna
Bazen bir gün her þey deðiþir umuduyla
Kelimelerinle savaþýrsýn.
Yüzleþmeye korkarsýn
Bilirsin de bilemiyorum dersin
Kurtçuk misali beynini kemirir durur düþünceler
Sonbahar ve derken kýþ
Upuzun ve soðuk olur geceler
Ürperir dokunamazsýn.
Kefeni bir kimlik gibi üzerine giymeye çalýþan
Kentlerin sessizliðinde
Gücünü aldýðý kalemiyle
Söndürün artýk ýþýklarý
Þairler yalnýz ölür.
Özlem’ce