Uyudu güzelliðin, büktü dudaðýný çocuksu yüzün. Aðlardým eðer karanlýk deðilde, saydam olsaydý gök yüzü. Gül yüzünü gün doðumlarýmda kaybediyorum günsüzüm. Gönülsüz olsaydým eðer seninle süslenirmiydi her satýrýmýn ön sözü? Öldürün! Duygularým çarmaða gerilmiþ yýkýldý mabedim. Mahvettin gidiþinle, artýk benim için hiç bir manasý kalmýyor yokluðunda mahþerin. Mahþeri bir kalabalýkta kaybetmiþ gibi arýyorum yanýmdayken de ben seni. Ben seni... Seviyorum diyemem ki aslýnda ben seni hiç sevmedim. Sýðdýramadým beslediðim duygularý sevdanýn kainatý kaplayan ruhuna. Ruhuma kutsal saydýðým saçlarýn güneþte sarýydý, karanlýkta soldular. Soydular zümrüt zümrüt parýldayan gözyaþý tanelerini, Söylesene; Gözlerinin Mavisini denizlermi çaldýlar? Çaðýldayan ýrmaklardamý unuttun teninin pürüzsüz güzelliðini? Güzel demek göreceli bir kavramdýr tamamda; Dünyada ben senden baþkasýný güzel diye görmedim..
Burhan Karaca 15.08.13 21.11
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.