DÜŞ TARLASININ AYAZI
Salkým saçak düþlerim vardý benimde bir zamanlar…
Tel arabalardý atlayýp üzerine bindiðim araçlar…
Onlarla coþardým akþama kadar…
Bir sopanýn görkemli salýnýþýndaydý bindiðim atlar…
Savaþlara koþardýk mahallenin diðer çocuklarý ile
Ellerimizde üzerine bindiðimiz yine o atlar.
Hem hiç üzerinden de atmazdý, biz sýrtýndan inene kadar…
Ya o misketler, rengarenk düþlere girerdi uykuda sabaha kadar.
Kulelere kapatýlan prensesler,
Saçlarýyla taþýrdý kahramanlarý yukarý…
Yüz yýl uyurdu baþka masalýn kýzlarý
Uyanýk deðildi kapalýydý algýlarý.
Savaþýrdý þövalye deðirmenlerle ezeli.
Büyümezdi gökyüzü ülkesinin çocuklarý.
kovalardý kaptan kanca onlarý.
Devler vardý masallara sýðmayan.
Zümrüdü anka kuþlarý vardý hayallerle gerçekliðe sýðýnan.
Aramaya giderdi eski prensler,
Beklerdi günlerce cam tabutta uyuyan bir prensesi…
“Aman, demezdi
“Yeter!
Gün bitti ben kaçar…”
Ve uyanýrdý beklenen ölüm uykusundan.
Var diye kendisini, bir bekleyen…
Sanal deðil gerçeklikti zihinlere yerleþen…
Bir þeyi tuttuðunda elindeydi, tutmadýðýnda deðil.
Yapýþmazdý cümleler öyle aðda gibi dillere…
Televizyonda topraðýn sesi programýný bile izlenirdi çiftçi olmasan da…
Dilden dile, elden ele vermek vardý hayatýn en güzel þekli ile.
Kaçýrmazdý hiç kimse vazifesini…
Arardý aramasý gereken kimseleri…
Bir baþa edilirdi tek týraþ.
Alýnmazdý hayvandan her defasýnda baþka bir post…
Sevdalar yürek uzayasýya iþlenirdi gönüllere,
Nakýþ, nakýþ özenle…
Bir baþýn tecellisi birken, atlamazdý kuzgun misali baþka kimse…
Yýlan bile beklerdi su içerken eskiden…
Þimdi ne masal kaldý dünden, ne de hikaye…
Yaþadýklarýmýzýn tümü þairane…
Yazýyoruz bir þeyler bin bir hece.
Lakin nerede ses, nerde avaz…
Ses verin ey insanlýk,
Nerde yaþanýr yaþantý,
Adam gibi bir solukluk?
maide özgüç
20 Aðustos 2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.