ŞEHR-İ HAZAN
Zehr-i zembereðin acýsýydý gözlerin
Ýnsaný esir eden, derinden.
Ayazdan düþen, kýraðýydý saçlarýn.
Rüzgârda hiç yorulmadan savrulan…
O ne tellerdi ah!
Belik belik…
Dokunamadým, dondum iliklerime kadar…
Saplanýp kaldým þehre, yaþam yol bulana kadar…
Bir hoyrat rüzgâr, asi bir yeldi yüzünde kahkahalar.
En son hangi gülümseyiþten sonra yok olmuþtu sahi tüm bunlar?
Bir hülyanýn albenisine sunulan tuzaktý bedenin.
Kendi kapanlarýný kader çarkýna kurdurtan...
Kendi gayretine mazhar olamadan savrulan bir özlemdi, sevdan.
Bir re sesinde çakýlýp kaldý, yaný baþým da bir ömür.
Geçemedi fa ya sallandý kýyýsýnda gölgemin
Heba olanlara mý yansýn, baki kalanlara mý?
Anlamadan baktý, saðýndan soluna
Ýliþmedi bir þey bakarken koluna...
Kýrýldý gün dönümünde billurdan cam, yayýldý zamana.
Hassas… Öylece… Kýrýlgan…
Ah zaman!
Bir hazandýr iliklere dolan…
Son bahar sabahýnýn ayaz düþen yanýndan
Yükseliveren çiðin muhabbet naðmeleriydi
Savrulan…
Hazan kokuyordu burasý, gerçekten hazan…
Kupkuru sarý yapraklar savruluyordu
Ýþte þimdi oradan, buradan…
Koynunda hazan, gövdesinde sonbahar
Ayaklarýnda düþen sarý yapraklar.
Kendilerine hüzünleri taþýyacak bir kuytu arar…
Bakmaz artýk kopup da gidene
Sakindir kafasý…
Hiç olmadýðý kadar…
Dolaþýr þehrin ayazýnda ellerinde bir sonbahar.
Bulaþýr zamana, siner geceye.
Yürür zamanýn koynuna, gün tepeden doðana kadar…
Yavaþça yok olur geceden kalanlar.
Bir þehrin üzerinden, yeniden gün doðar…
Hazan savrulur ceplerinden, vakit olur sonbahar…
maide özgüç
26 Aðustos 2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.