Canýn sýkýlýr içini dökmek istersin bir dosta Dost bulamazsýn, herkes kendinle savaþta Öyle dolarsýn ki bazen haklýsýndýr dolmakta Dersin, Nerde insanlýk? Ýnsanlýk galiba rafta
Kime güvenirsen sýrtýndan ilk o vurur olmuþ Kime sýrrýný verirsen, karþýnda o dururmuþ Kime seviyorum dersen,düþmanýn o olurmuþ Nerde insanlýk? Ýnsanlýk galiba yok yok olmuþ
Meyyiti zengin mi? diye sorar olmuþ mezarcý Zenginin cenazesini yedi düele ilan eder tellalcý Garibin cenazesinde, bir imam iki mezar kazýcý Nerde insanlýk? Ýnsanlýk olmuþ saki insan kayýrýcý
Selam bile verilmez olmuþ, gariban ise o insan Siz yerine"sen"dersen kýzar olmuþ zengin insan Oysa ayrým yapmamýþtý topraktan insan yaratan Nerde insanlýk? Ýnsanlýk galiba uzak hayattan.
Profesör ilmiyle öðünüp, cahilleri geçmekte Cahil ise alimin önünde, kusursuz eðilmekte Suçsuz olan garibanlar, suçlu gibi dövülmekte Nerde insanlýk? Ýnsanlýk sanki ölü gibi sessizlikte.
Aranýrmýþ eski günler, doruðunda medeniyetin Hayali kurulur olmuþuz, dostluk ve samimiyetin Kim kime dost belli deðil, sonu gelmiyor gýybetin Nerde insanlýk? Ýnsanlýk sanki esiri olmuþ hezimetin
Sosyal Medyada Paylaşın:
ADEM ÖZCAN (DENİZLİLİ) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.