Bir eline sopa alýyorsun, bir eline silah Uyma nefse! uyanlar, putu edindi ilah Tövbe edersen eðer affedecektir Allah Uyma nefsine! sonunda edersin eyvah
Güller, çiçekler deðil midir açarken solan Sevip koklanmadan, ömürleri son bulan Bu kervan gider, yoktur dünyada kalan, Uyma nefsine! uyarsan olursun piþman
Ýster zengin ol, ister fakir ol, fark etmez Sonu ölümdür, anlayan nefsine yenilmez Ýmtihan yeridir dünya, nefis bunu bilmez Uyma nefsine ! ona uyan Cennet görmez
Ecel geldi mi, bir saniye istesen, zaman yok Dur diyemezsin, yaydan çýkmýþ ise, atýlan ok Caný almaya gelince Azrail, fark etmez aç,tok Uyma nefsine! Cehennemde daim yanan çok
Ne sevgiler, ne ocaklar söndürdü bu nefis Ne düþmanlýklara sebep oldu bu cani his Doymaz kötülüðe, pisliðe nefis denilen iblis Uyma nefsine! Allah aþkýný bul ve ol halis
Ey Müslüman’ým diyen insan, dur dinle hele! Hak yolunda beraber yürüyelim, verip el ele Cennette komþu olalým tüm Peygamberlerle Uyma nefsine! ona uyanlarýn sonu olur nafile
Býrak! bizi kurtaracak Allah’ a inanmaktýr. Fazla mal, mülk, teraziye, hesaba aðýrlýktýr Var ise kalpte iman, kabirde tek yoldaþtýr Uyma nefsine!.. sonumuz kara topraktýr.
Sakýn büyük görme kendini, baþkasýndan Hor bakma kimseye, kork bizi yaratandan Küçük görme alaya alma kimseyi ýrkýndan Uyma nefsine! sakýn taviz verme imanýndan
Adem Özcan Sosyal Medyada Paylaşın:
ADEM ÖZCAN (DENİZLİLİ) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.