Yokluğun Kalbimin Kitabesi

/hangi kente gitsem yalnýzlýðýmý
o kentle yakmýþýmdýr /


gitmek
rüzgarla yarýþan
kýrýk bir mýzrak
vurur beni Keþiþ’in içinde
senden öte bir yerde

yalnýzlýðý doðurdu gidiþin
kimsesizlik çöktü kent surlarýna

tenimi savurdum
ben de gittim kendimden
o yaralý kalabalýða karýþýp

sellukalar gibi sarýldým suskuma
dil býçak sýrtý tuna boylum
sesimiz çeyrek ekmek bölüþürdü
ellerimiz küçücük
oysa gözlerimiz nasýl da büyümüþtü
ateþe baka baka kurþuna büründük
þimdi sözlerin çakýl taþý avuçlarýmda
umut tortusu

kuzeyli rüzgarlar öperdi alnýmýzdan

gökkuþaðý baðlamýþken gözlerimize
b/aþka renk aramazdýk

bir orman yandý içimde
ne zaman bir vadiden geçsem
hüzün kýz kardeþim olur

toprak kokulum
kýyýlarca ülkeydik
hep ince bir çizgi böldü bizi
yandýk kavrulduk

Sen geceyi hiç sevmedin

sen

hiç

bir

ýrmaða

akmadýn

sen albatroslarý hiç tanýmadýn
ve sen bir balýkla göz göze gelmedin
deniz nedir bilmezsin
hiç oralý olmadýn

þimdi
verilecek bir selam kaldý
bir de nefes

aklým kan, ter içinde sende
adýn
deniz taþkýný dilimde adýn
tadým tuzum
tütün efkarý

hep gidiþlere yazýldýn biliyor musun
dönüþlerde hiç yoktun, þafak yoktu

sýrasýný savdýn bu ölüm orucunun
çýrasý yanýk gecelere döküldüm
içim dýþým z/amansýz kum saati

ütülmüþ düþlerimden arýnýp
Setbaþý köprüsü’nde
bir intihar öyküsüne düþüyorum
ellerim çocukluðumu okþuyor tanrým
iðnenin deliðinden geçiyor acýlarým


ey! tamam
bütün yollarý önüme serebilirsin
kýrlangýç olur öpüþürüm göçümle
bir veda iliþtir saçlarýma
yalnýzlýðý kutsa

vakit tamam

mavi bulutlarla
denizin yüzleþmesini görmeli insan

............

göz yaþlarým

hüzne sunak

nehir onlar

aldýrma



/yokluðun kalbimin kitabesi

mart zemherisi/



Naz Boyacý
Sosyal Medyada Paylaşın: