ADI YOK

Ben, þair doðdum...
Elime kalemi aldýðýmda, küçük bir çocuktum.
Yýllar geçti, üstâdýn da dediði gibi,
Yolun yarýsýna geldim belki...
Seneler akýp giderken hayatýmdan,
Olgun yanýmý da ekledim genç ruhuma,
Ve, vardým, otuzbeþ yaþýma...

Babama da söz vermiþtim ya,
Onu da tuttum...
"Mücbir sebepler sarsa dahi etrafýný,
Sen, doðru yoldan ayrýlma" dedi bana.
Yalansýz yaþadým hep, riyâsýz.
Ve hayâsýzlýktý hep direndiðim.
Ne vicdansýzlarýn girdabýna kapýlýp gittim,
Ne de vicdan yoksunlarýndan biriydim.
Hep, fazla mesaide çalýþtý yürek.
Kalp gözümle gördüm her þeyi.
Hayata dairdi dilimdeki...
Düþündüm, sonra konuþtum.
Zikrimi de eyledim, tam da fikrim gibi...

Nicedir yaþýyorum bu hayatta.
Bir tane deðil çýkardýðým ders yaþamdan.
Binbir acýydý gönlümü kavuran.
Çuvaldýzý da kendime batýrdým bunca zaman.
Hep iyiydi dileklerim insanlara,
Çoðu, adýný bile bilmediðim.
Tanýmadýðým hüzünleri en derininden hissettim,
Ve aðladým ardýndan, el olsa da gidenin.
Gözyaþlarýmý sadece kendime deðil,
Hiç bilmediklerime de bir bir iþledim...

Bazen düþünüyorum da,
Ben tuttum sözümü, tutmasýna da,
Ben gibi, kaç kiþiyiz hayatta?
Adý yok bunun, adý yok.
Ýnsan gibi yaþamak dense de buna,
Ne ismi kaldý artýk yeryüzünde,
Ne de cismi böylesine atan yüreklerin.
Kim bilir, belki de ben, ben deðilim...
Sözüm meclisten dýþarýdýr bilinsin.
Söz uçar, yazý kalýr diye aldým bunlarý kaleme.
Asýl olan, anlayanadýr,
Anlayabilene...

MUTAHHARA ARLI ÖZKÖK
muti
Sosyal Medyada Paylaşın: