HİKÂYE

Esas oðlanýn þaire olan aþkýydý hikâye.
Þair kalemi elinde, yazdý...

Bir var oluþun içinde buldu kendini,
Kýþ akþamýydý...
Soðuðun takýrtýlarý eþliðinde baþlamýþtý
Puslu havanýn belli belirsiz geliþiyle
Bu hikâye...
Önce fýrtýnalarýn koptuðu,
Ara sýra kasýrgalarýn yonttuðu,
Þimþeklerin ardý ardýna bombalar gibi,
Savaþýn tam ortasýna düþmüþ þehir misâli,
Tarumar oldu kalpleri önce.
Kötü baþlamýþtý her þey.
Hoþçakal diyerek bitmiþti gece,
Tüm sessizliðine bürünerek.

Sonra yoklukta buldu esas oðlan
Þairin susmuþ dilini.
Her þerden bir hayrýn geldiði,
Öylesine bir gündü iþte...
Bir gölge düþmüþtü þairin gözlerine.
Geldi esas oðlan,
Kaldýrdý yerle yeksan olmuþ kalbini þairin.
Avuçlarýnda tuttu, üþümesin...
Baþladý, bir þeyler söyledi.
Þair sustu, dinledi...
Sanki o an, durdu dünya.
Ve kainatta ne kadar canlý varsa,
Selâm durdu aþka.
Baþladý âhir zamanda, dolu dizgin bir sevda.
Nicelerini kýskandýrýrcasýna,
Dile geldi sazýn tellerinde.
Aktý naðmeleri titrek titrek.
Yaðan yaðmurun her zerresinde,
Karýþtý topraðýn yedi katýndan da öteye.

Sustu sonra esas oðlan.
Þaire öyle bir baktý ki,
Þair býraktý kalemi elinden,
Baþladý okumaya gözbebeklerinden.
Ne yazmak, ne konuþmak...
O an,
Hikâye asýlý kaldý zamanýn boþluðunda.
Ve sordu esas oðlan,
"Sonu hiç gelmeyecek mi?"

MUTAHHARA ARLI ÖZKÖK
muti
Sosyal Medyada Paylaşın: