bu dünyaya çocuklar gelmemeli
ve bizler ölmeliyiz artýk
garip bir tiyatronun
sessizleþen garip oyuncularýnýn
kapanan kýrmýzý perdesi gibi
bir perþembe gecesi þiirler de ölmeli
yatak odalarýnda infilâk etmeli resim çerçeveleri
o tebessümler, karýnca yuvalarý
darbeler
yaðmur sonrasý gökkuþaðýný izleyen bizler
deli gömleðiyle yolculuk yapan aþk melekleri
ölmeliyiz
öncesi ve sonrasý olmamalý
belki milyonlarca yýl sonra
her canlýya özel bir damlayla,
yetinecek yeni ruhlar
baþka bir dünyada
sen o dünyanýn tabiatý
ben atmosferi
gerisi tanýmsýz, ne dersin ?
seninle seviþmeden önce keþfetmek istedim dudaklarýný
seni kaybetmek yoktu içinde
uzun yollar ve pasaportuma red damgasý vuran ülkeler
merak etmeliydim, sorular sormalýydým
acabalar olmalýydý her aklýma geldiðinde
kendime güvendiðimin kurþununu yemeliydim
gecenin orta yerinde yalnýz ve sen seviþirken belki de, bensiz
kim git diyebilirdi ki seni öpseydim
sol elim boynunda
bir hükümdar, zaman sazlýklarý
rüzgâr
baþ aðrýlarýyla bekliyorum celladýmý
uçurtmanýn yarýsý benim diyor sonbahar
sövgüsünü örüyor gözlerime
uzun bacaklý örümcek
ameliyat için sulanmalýymýþ kaným
aç karnýna öpüþmeliymiþim bir de seninle
gelecek misin ölümüme ?