nasýl içmiþsem
birdenbire yere yýðýldým
sen de az ileride yerde
acaba hangimiz hangimizi fazla fazla
gereksiz kere vurmuþtu
kayda geçsin
çünkü bu zamanlar o zamanlar
zaten hayatýn pek fazla numarasý yok
yaþadýn yaþadýn
cigarayý ot kývamýnda tellendiren parmaklarýn yaþasýn
herkesi ayýplayan dudaklarýn
ve hep öpülmesi muhtemel gözkapaklarýmý yaþadýn
erkeðin tesettürüdür gözkapaklarý
ahh sevgili bakmayacaktýn
ki
abdest bozan yaðmurlarýn kuru gürültüsü sesleniyor
kirpiklerime
kimin hayatýný yaþýyorsun sen
dur da bak þimdi kim ikna eder kalbini
kimsesizliðin çýplak ezgisi
acýtmak için içimizi
acýlarý yaðdýrdý soluk gölgelerimize
bu kenti
tam da “sen” yerinden öperken
üzerinde seviþilmiþ çarþaflara benziyordu beyaz perde
biraz ýlýk
ayýp biraz
sahtekar arzulara kötürüm umutlar pazarýnda
çok sesli mahcubiyetler tezgahýnda satýlan
pür dikkat sevgili gözleri
miþ’li geçmiþ zamandan kurtarýr kendini
yoktayýzdýr artýk
boyumuz kýldan ince
sesimiz kör
hâl böyleyken ansýzýn yaðmur kuþlarý uçar
iyiliðin derinliðinde uyur ölülerin emirleri
yaz kimin bahçesidir
kimin çiçeklerinde yapraklar
ederi kýrk bir kez ödenmiþ gövde
kekeme þehir kaybolmuþ çocukluktur iþte
denizin denize çaðrýsý
söze yenik düþen þairin dizelerinde
rüzgarý gamzesinden öperken
soðuk taþlarda yüzüm
içim sessiz film
hiçliðim, çok kelime
içmiþilðim de var
malum, her sarhoþ manadan biraz eksiktir
hallerin ihmaliyle uzun
bir kalbin enkazýný kaldýramaz ki Süreya
onun derdi þiir
benimki “göðe bakma duraðý”
aðlasam istanbul’un iki yakasý birbirinden kaçacak
dýþýmdan savurdular caddelere
içimden ölmek geliyor içimden öleceðim
yangýn saçlý bir kadýn ölecek benimle
düþüyor geceden ay
ay ondördü ondört parça
þimdi yakamoz bir delinin camdan kalbi
ve adam çýplaktý kadýn korkak
gülümserken aþk tüm puþtluðu ile
buldun mu adýný
kim oynuyor buldun mu...
/kulaklarým deðil tüm bedenim çýnlýyor adeta/