IŞIKLAR, SESLER VE DEPREM

17 AÐUSTOS 1999 YILINDA YAÞANMIÞ ACI OLAYDAN SONRA KAYBETTÝKLERÝMÝZE ALLAH’TAN RAHMET DÝLÝYORUM....

IÞIKLAR VE SESLER
Iþýklar ve sesler,
Önce ýþýðý kaybettim sonra sesleri,
Ardýndan sessizliðimi…
Son kuþlar uçup gitti yanýmdan,
Gece sessizliðini bozdu
Bilmiyorum bu kadar parlak mýydý yýldýzlar,
Bu kadar mý yaklaþmýþtým sonsuzluða,
Yitip giden enkaz yýðýnlarý arasýnda….
Bilmiyorum….
Ölüm , sessizlik, toprak kokusu…
Tek bir adý karþýlýyordu,
Deprem….
Yüksek kurulan binalar,
Saðlam yapýlmayan temeller,
Suçu olmayan melekler,
Ölüme mahkum edildiler…
Deprem…
Korku hiç bu kadar yakýn olmamýþtý,
Sanki gözümü kapattýðým her andaydý,
Çizik çizik edilen duvarlar,
Yerini bulmaya çalýþan gözbebekleri,
Kimin suçu bu yaþananlar þimdi?
Toz, duman beton yýðýnlarý,
Kaybolan eþyalar mezar taþlarý,
Kolonlar çaresizliðin gözyaþlarý,
Ve Gölcükte onlarca insanýn mezarlýðý
Geçip giden yýllarý alamayýz geri,
Yaþanan izleri silemeyiz yüzlerden,
Bir daha tutamayýz sevdiklerimizi,
Zamansýz bir gidiþin adý var o da deprem…
Hep çok sevdiklerimizi aldýn elimizden,
Ýstediðim ne biliyor musun?
Bir daha açmayýn yaralarý yeniden,
Söndürün ýþýklarý bu gece ,
Bugün günlerden 17 Aðustos deðil,
Bugün günlerden deprem…

17 Aðustos 2013
Gülcan Korkmaz











Sosyal Medyada Paylaşın: