korkuyorum anne..
Bu þiiri yazarken sana anlatamadýðým ruh hali/ yetimi
dile getirmek istiyorum anne.
Hayattýn bir bilmece olduðunu,
Ve bu bilmecenin içinde elbette
her insan gibi iradem ile
yaþamak istediðimi belirtmek istiyorum.
fakat bu irademe raðmen
beni her gün sarýp sarmalayan,
ve bütün uzuvlarým da hissettiðim
psikolojik bir baskýnýn nöbetleri ile karþý karþýyayým.
Ve öyle ki bu baský beni
bir kaldýrýmdan diðer kaldýrama koþturan
bir caddeden diðer bir caddeye
ivedi adýmlarla yürüten
yürürken þaþkýn gözlerle gelen geçene bakan
bakýnca da her gözün içinde umut arayan
umut ararken birden bire umutsuzluða düþen,
ve düþünce de sanki kanatlarý kýrýlan
umutsuz bir adamýn yaþama hýrsýyla
kendi kendini her an
motive etmeye çalýþan
endiþeli bir yaþamýn
nöbetleri ile sarsýlýyorum anne.
ve bu nöbetlerle yaþamanýn
çok zor olduðunu biliyorum anne.
Yine de direniyorum uzuvlarým da hissettiðim
bütün psikolojik baskýlara,
bazen düþsem de kendimi toparlýyorum,
yýkýlmak ve yýlmak istemiyorum anne..
fakat buna daha ne kadar
dayanacaðým bilmiyorum anne.
bu yüzden her an ölmekten korkuyorum anne
bu hissiyat bazen öyle bir kendini var ediyor ki içimde
o an sanki yüreðim boþalýyor
tel tel dökülüyorum
dökülürken sýrýlsýklam oluyorum anne.
sýrýlsýklam oluyorum...
Kýrþehir/aðustos 2013
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.