En vefalý dostummuþ yalnýzlýk,
kalabalýklarda dahi asla terk etmedi;
hangi yana dönsem, hangi kapýdan girsem
sensizlik, sessizlik olarak dikildi karþýma.
Zaman kemendini boynuma atsa ne çýkar?
ölümsüzlük iksirini içmiþken,
gözlerinin esrarlý ummanlarýndan.
Saçaklara gizlenen martýlar gibi,
her birimiz ayrý bir kýtadan ufka bakar.
Rüzgâr seviþirken kandillerin titrek aleviyle,
umut, tükenmek bilmeyen bir sabýrla
yükselir yorgun þileplerin dumanlarýndan.
Islýk en güzel melodisidir,
mutluluk tacýný giymeyen,
suskun masal kahramanlarýnýn.
Taþ kaldýrýmlarda gölgeni ararken,
ve narçiçekleri aþkla açarken;
Þair, yalnýzlýðý yarasýna sarar,
kim bilir yeniden diker sevda kalesini?
Sararan yapraklarýný toplar,
sular boynu bükük lâlesini.
Belki kollarýnda verir son nefesini;
Kim bilir?...
12.08.2013
Muhittin Alaca