AKŞAM GÜNEŞİNE HİÇ KÜSMESİN ZAMBAKLAR

Küçük penceremin tozlu pervazýnda
Beyaz zambaklar...
Beni terk ettiðin!
Berbat akþamýn, þahane sabahýnda
Býrakmýþtýn saçlarýmýn avuçlarýna...
Zambak sevdiðimi hatýrlamýþtýn
Herþeyi unutmaya baþladýðýn o zamanlarda...



Senin gitmeyi bilmediðini bilirdim ben
Ne az þey bildiðimi öðrendim sayende!
Cahilliðime küfredip zambaklara bakarken
Yeni bir çað baþlattýn ilkel kalmýþ gönlümde...



Sözlerimin sertliði kalbini incitmesin
Terk edip býraktýðýn aþk söyletiyor bunlarý!
Seni üzmek ne demek onu bile bilmem ben
Ki bunu en iyi aslýnda sen bilirsin!




Hýçkýrarak aðlamaya mola verdiðim anlar
Giderken söylediðin son sözleri düþündüm
"Akþam güneþine hiç küsmesin zambaklar!"
Anlamadý kýt aklým küçüldüm de küçüldüm...




Peki, akþam güneþine hiç küsmesin zambaklar
Üzülmesinler asla
Beyazlar ve masumlar...



Ardýnda boynu bükük býraktýðýn kadýna
Söyleyecek bir sözün yokmuydu hiç aklýnda!
Beni sevmediðin kadar seviyorsan onlarý
Al ve götür kendinle býrakma zambaklarý!




Zambaklarý severdim bugün akþama kadar
Artýk beni sadece kardelen ve gül anlar!
Akþam güneþine hiç küsmesin zambaklar
Arkandan da ben deðil zambaklar aðlýyorlar...



Sosyal Medyada Paylaşın: