ÇaresizSEN

Sensizliðin uçurumuna uðruyor uykularým, daðýlýyor un ufak oluyor yarýna dairlerim.
Yarým kalmanýn derin acýsýnda, kývranarak yakýyorum gecelerimi.
Yakmadýðým ne kaldý ki senden baþka, her þeyden vazgeçtim de... kendimden bile.
Bir senden vazgeçemedi yüreðim.

Kolay deðil aþka soyunmak, ruhumdan tenimi soyup atmak.
Sýzlýyor, çaresizlik en çok canýný acýtýyor adamýn.
Yok olmak korkusu deðil canýmý yakan, saçýmýn her teline kadar titriyorum...
Korkum sen olamamak.

Hatýrlar mýsýn? Koþarak geldiðin o günü.
Çaresizce yanaklarýma süzülen gözyaþlarýmý sildiði o rüzgarlý akþamý.
Baðrýnda uyuyan ruhumu, bahar kalacak olan gülümseyiþin silinmedi gözlerimden.
Ara sýra parlayan bir yýldýz þimdi kederli gözlerim.

Sensizliðin sessiz iç karartýcý karakalem eskizlerinde parçalanýyor kalbim.
Karalayýp attýðým dünlerin ilintisi yarýnlar gibi buruþ buruþ bir gece gözlerimin.
Yine o rüzgarlý akþam koþarak geldiðin gibi çaresiz...
Yine ara sýra ölmek üzere son parýltýlarýný yayan bir yýldýz gözlerim.

Yine sessiz, kederli...









Sosyal Medyada Paylaşın: