Sabahlarý; ’günaydýn’diyorlar bana,
Ben de ’günAyten’ diyorum.
Kahvaltým;
Ýki dilim Ayten,bir kaþýk ’Ayten balý’
Ve biraz da gözlerin...
Sonra, iþe gidiyorum.
Ýþim; gün boyu seni düþünmek
Ve duvarlara, aðaçlara ve bulutlara ’Ayten’ yazmak...
Yemekler, tam bir ziyafet;
Tabaðýmda ’Ayten’, bardaðýmda ’Ayten’, karþýmda ’Ayten’...
Akþamlarý da,
Ýki kadeh ’Ayten’ patlattým mý,
Gece, sabaha kadar, hep güzel ’Ayten’ler görüyorum.
.....Ben, Ayten’i ölesiye seviyorum!
Yalnýz,
Ayten, bu sevgimde bir tat bulmadý.
Çünkü benim
Hiç Ayten adýnda sevgilim olmadý....
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.