saðým solum omzumdan ayrýlýp sýrtýmda yer bulmuþ
korkularým gün sizin gününüz
karþýmda annem aðlamýyor ilk kez
‘büyük doðmuþtun
kaderin de’
bakýþý konuþuyor
çýðlýðý derinde
sevgilim gece yaklaþýp bir nefes uzatmýyor
uzaklaþan yaþam siliniyor saatlerden
adýna sen gerçek de
ben yalan
haklýyýz hepimiz
gizlim sebebimdi denilmiyor
sorulmuyor da
açýk yaraya örtüm bol
kararýyor hüznüm gözlerimde
sanýlýyor rengi bu… açýlmýyorum
hazýrlýðým sonsuz uykuya
-sabýrsýzým-
kanmýyorum küçük ölüme
geliyor gidiyor
geliyor gidiyor
deðilim ki elinde elma þekerli kýz
bekleyeceðim
bir sabah günaydýnla gelecekler
hoþlukla uðurlamayanlar
gülüyor olabilirim
‘sizden deðilim
ayný dilden deðiliz
artýk
uðramayýn vaktime
uðramayýn topraðýma’
diyebilirim.