Kül Mektup
bazen yýrtasýn gelir kelimeleri,
kendi içinde parçalayýp,
kalbinin her bir parçasýný onlara sarasýn.
sonra da aðlayýp dökesin,
her birini, onun gittiði her bir adýma.
ve yeþerir belki düþlerin,
büyür soy aðacýn o izlerin içinde.
sararýr yapraklarý, aþkýn tükenir,
sen tükenirsin, aþk tükenir.
gri ve siyah kalýr sadece,
ve sarý
yýldýzlarý serpmek isterken gökkuþaðýna.
aldanma kelimelere, anlatamazsýn.
---
onun için beslediklerini kelimelere dökemezsin.
cümleler utanýr kurulmaya.
aþkýnla birlikte kelimelerini büyütürsün.
onlar büyür, sen büyürsün.
ve gün gelir
onun için büyüttüðün kelimeler baþkasýna þiir olur.
yani onun için kesmeye korktuðun kýrmýzý kabloyu,
baþkasýnýn mavi kablosuna tercih edersin
kalbindeki küçük çaplý yara ile de son nefesini vereceðin günü beklersin…
---
bu yüzden belki de, sessiz olur büyük aþklar.
ve herkes bilir çoðu zaman,
ama kimse tastamam hissedemez.
kurulmuþtur içimize,
kývýlcým mý çakar, yýldýrým mý düþer bilinmez,
can alýr.
en çok da sessiz kelimeler.
---
dilimin ucuna gelen kelimelere
duvar olur dudaklarým...
konuþsam, kulaklarým utanýr duyduklarýndan.
ya da kalbim yanar kor olur paylaþtýðýndan...
---
bir kül mektuptur bu, yanan anlar.
Ayça Baltacý & Emrah Nargöz
3 aðustos 2013 cumartesi, 00:50
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.