Beyaz Sayfalar

yokluðun dibi!
önümde boþ bir sayfa var. aklýmda sen. yüreðimde sen. topraðýn altýndayým belki.
belki de hiçbir kuþun, hatta hiçbir meleðin bile ulaþamayacaðý kadar derinindeyim üstelik.
senin, ta en içime yer ediþin gibi bir yerdeyim iþte. kimse ulaþamaz oraya.

kapanýnca içine !
ne gariptir insanýn kendi içinde kaybolmasý, deðil mi?
sanki tüm yollarý biliyormuþsun gibi gelir ama kayýpsýndýr.
sanki orada birileri yaþamaktadýr ama yalnýzsýndýr iþte.
beyaz atlarýn kara bahtlarý vardýr, hissedersin.
ya da ne yapacaðýný bilemediðin için bir prensesçe yönetilmek istersin.
ölümünü hisseden bir fil gibisindir orada.

yazdýkça iyiden iyiye siyaha çalan o sayfa var ya, hiç kapanmaz.
bir süre sonra harfler birbirine girer, duygularýn karýþýr.
gülersin, aðlarsýn, özlersin ya da nefret edersin.

sonra bahar yoktur orada, üþürsün.
kimse ceket vermez sana.
oysa ben verirdim,
sen burada olsan mesela,
ve cennete eþdeðer olurdu burasý, eminim.

önümde boþ bir sayfa var,
hayatýmý yazdýðým ve çokça aðýr,
ömrümden geriye kalan "sen" yastýðým.

"bir zamanlar güzeldi." dediðimiz bir yer.
tam da derin mevzular iþte.
ve çaysýz gitmiyor, inan.

Ah Sevgili, ah!
önümde boþ bir sayfa,
sayfadan boþ bir gemi,
gemide tek bir tayfa,
sen de gel, e mi !



| Emrah Nargöz
| 27 Temmuz 2013, Cumartesi 04:15
Sosyal Medyada Paylaşın: