Üþüsem Ýstanbul düþüyor sabahýn gözlerine bakýr yüzeylere süzülüyor inançsýzlýðýn dokunsam kadýn dudaklarýna çýðlýk þiddetinde sessizlik soluyor bu kent bizi soðuran çan seslerinde duruyor gölgenin yanaþmasý mutluluða barikatlar azat edildi sensizlik serbest býrakýldý adý; ayrýlýk kimseyi öldürmedim, kimse ölmedi içimde.
Ýçinde yaþattýðýn kadar yalnýzdýk sevmiþliðin kadar mutlu
Sonra; tutunduðun kadar kuvvetli, gittiðin kadar uzak geldiðin kadar “merhaba”. Beklediðin kadar sadýk, hatýrladýðýn her anýn içinde renkli sustuðun kadar isimsiz.
Bir dem dilsiz çýkmazlarda çaresiz, peyder pey azalýnca nefesim huzur verdiðinde yaþayan ve gözlerimden uzakta kaldýðýnda ölü.
Gerildiðinde yüzünde denizlerin þiddeti, dilinde yýkýldým ve hüzünlü yaðmurdun sýrýlsýklam, aþktýn
AsevimLÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ali Sevimli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.