Tanımı Yapılamayan Biriyim

Dünyanýn elindeki ýþýða ben körüm,
Gönül amelesiyim, çünkü þairim.
Gurbetin karnýnda geçmiþte öldüm,
Bilin yazýlan satýrlarda diriyim.
Açýn yüzünüzü ak duvaklý mýsralar,
Kanlý dudaðýnýzdan öptüm.
Ben neyim ki Ankara’da þair miyim?
Yoksa tanýmý yapýlamayan birimiyim?
* *

Gece vardiyasýnda çalýþýr kafam,
Þiirlerim ay gibi doðar gelir kaleme.
Þair olarak bilmez ki beni babam!
Sonra ne diyecek e laleme.
Ben neyim ki Ankara’da þair miyim?
Yoksa tanýmý yapýlamayan birimiyim?
* *

Ecelin pencereleri hep içime açýlýrken,
Senelerin zindanýnda adým þair okunur,
Yazdýklarým gençlik rüzgârý ile saçýlýrken,
Gâh gönlüme gâh ak saçlarýma dokunur.
Ben neyim ki Ankara’da þair miyim?
Yoksa tanýmý yapýlamayan birimiyim?
* *

Ýlhamý oynatýrým aklýmýn ucunda,
Mýsralar sabah içtimasýnda gelir defterime.
Hayallerim sözlükte beklese de ölüm orucunda,
Ben çoktan karýþtýrdým kanýmý, þiirlerimdeki terime.
Ben neyim ki Ankara’da þair miyim?
Yoksa tanýmý yapýlamayan birimiyim?
* *

Ömrüm gelir þiirin ayak seslerinde,
Ýlikleri dikili, gönül yaramýn üstünü kanatýr.
Deva bulmaz gönlüm, þairlerin nefeslerinde,
Sonrasý dünya þiþkinliðinde ölürüm satýr satýr.
Ben neyim ki Ankara’da þair miyim?
Yoksa tanýmý yapýlamayan birimiyim?
hüseyin üstüntaþ
Sosyal Medyada Paylaşın: