Kapıya dayanan eskici…

unutmak istiyorduk bazý anýlarý,
boyunlarýna ket vurmak.
unutamadýk!

döküldü yapraklarýmýz dalýmýzdan,
yoruldu yýllar
zamanýn devþirme deðirmeninde.
düzeltmek de mümkün olmadý.
kazanmak düþmanýmýz!

sussa da bütün sazendeler;
duyduk hep içimizdeki suyun
mayhoþ sesini…
acýya kardýk, acýya sardýk…

acý yaralý kuþ dedik ya
bir de yorganýmýz; içimizi ýsýtan,
mýsralarsa insaný büsbütün hýrpalayan!

kimin "ah"ý tutar ki bize?
kim “ah”ýný temren eder yüreðimize?
"yâr" demek "uçurum" demek deðil midir?
sýrtýmýzdan kim iter falezlerin derinliðine?

varsýn oynasýn dursun el!
þak þak çýrpsýn dursun kendi yayýðýný;
yað yapsýn!
mahalle aralarýnda çaþýtlýk;
dedikodu kazanlarý kaynasýn...

"el" olan vursun isterse nalýncý keserini,
bir bir kendine yontsun!
abaküste sonucuna varamadýðýmýz
hesaplar bizim boðuþtuðumuz.
cevaplarýn kursaðýnda düðümlenen,
ne çok soru var kendimize sorduðumuz…

takýlma diyorum ulan düþmana!
onun tuzaðý ayý kapaný bulaþma!
ne edeyim serçede gözleri !
bir tutam et için,
yiyip bitiriyor kendini…

aðýt sessizliðin þanýndan.
sessizlik aðýdý bizimkisi;
soluðu duyulmaz;
hissedilir bile isteye
yalnýzlýðýn kundaðý,
aðlar bir bebeðin nefesi,
aðlar kaderine…
ve o gün gelince
belki güler kendine…

kapýya dayanýr bir eskici,
yaþam eskiyince!


Hidayet DAL/Can Sokaðý Lambalarý

Sosyal Medyada Paylaşın: