Her Çıkmaz Anneye Çıkar Özlemekten Çıktığımız Yolda

Annem!

dökme gözyaþlarýný boynumdan karnýma,
zehirledim senden gayrý bütün hasretleri,
býraktým geçtiðim ýssýz yol kenarlarýnda…

gör ki uyuyamýyorum iþte!
kendim içre döne döne sandalyemde.
sessiz ve kimsesiz bir zaman boðmacasýnda,
kelamý da kilitliyorum ciðerime.
bütün iklimler mi ayný,
bütün iklimler ikircikli karmaþa!

göremiyorum anahtarýný burnumun dibindeyken
þu soyut hapishanemin…
gitti bütün sevgililer hiçbirine mi gelmemiþim?
bu yüzden mi yaþama uðraþýmý zehirlemiþim?

-kurumuþ çatalýnda uyuduðum akça kirazlar-

süpürge sapý da ehlileþtirememiþ hiçbirimizi
annem; bu yüzden aykýrýyýz belki
bu yüzden uyumsuz ve huysuz!

þimdi gülüp el þaklatan þarlatanlýðýn,
gözbebeklerinde ritim tutuyor yakamozlar.
bitkin belleðimin mahcup metaforlarý;
bulanýk sulara eðilmekten de býktý.
sahnelenmiþ oyunlardan sakar rollerden,
biçilen janjanlý figüran elbiselerinden…

-bir tartýnýn garip ritminde kýrýldý ayaklarým-

gün be gün özlemekten çýktýðým yolda;
küfrediyorum yanýp sönen istasyon vitraylarýna…
vazgeçtim artýk yapraðýmýn sevincinden,
vazgeçtim ömrümü besteleyenden,
kopardým aþkýn kuyruðundaki þehbal’i
býraktým neþemi de þarkýmý da
kimliksiz bir adada kaldý hülyalarým...

-notere götürüp nüfusuma aldýrdým ben yalnýzlýðý-

Annem!
dökme gözyaþlarýný saplama baðrýma.
çeyrek asýrlýk hasretliðim,
benim ilk göz aðrým;
ilk aþkým, son tapýnaðým!
gidesim yok yataðýma…


hidayet dal/can sokaðý lambalarý

Sosyal Medyada Paylaşın: