İSTANBIUL

Sanki kýyýya býraktým umutlarýmý bugün,
Öyle çýrpýnarak baktý gözlerime dalgalarýn,
Kendime yeni bir hayat kurdum hayallerle,
Sonra çaresizce unuttum eskileri .
Boþ ver dedim .

Senin hayalinle benimki bir mi?
Her metrekarene düþen aþklar acýlar piþmanlýklar var.
Senin acýlarýnla benimki bir mi?

Güleceksin belki yerinde olmak isterdim.
Kessen bileklerini çýtýn çýkmaz.
Hep sussun istersin herkes,
Hep yalýnz baþýna kalmak,

Ne isterdim biliyor musun Ýstanbul.
Sen gülerken yanýnda olmak,
Sen aðlarken gözyaþlarýnda kalmak,
Öyle içten bir defa da olsa sana sarýlmak…
Hani sana diyorlar ya sevgili,
Sevgili bile terk edip gidebilirdi,
Oysa istesen de sen gidemezdin ki...

Sen sevgiliden de öte bir þeysin,
Ne terk edilirsin ne terk etmek istersin denizini.
Öyle ki susmadý yýllar yýlý þairler,
Hep kývrandýrdýn aþýklarý,

Yeni yeni filizler oldun toprakta yeþeren,
Kýþýn açmaya çalýþan kardelen,
Acýlarý bastýrdýn göðsüne.
Ardýna bakmadan yürüdün dalgalarýnla,,
Gittiðin gidebildiðin gidebileceðin yer belliydi,
Bazen üzüldün çarþaf gibi serildin,

Bazen sevindin ama kimseyi sevmedin.
Hep sesin çýktý senin hep konuþtun.
Kimini dinledin kimine cevap vermedin,
Herkes bir þeyler anlattý anlattý durdu,
Ne terk ettin ne terk edildin.
Günahlarý örttün geceleri,
Sevaplarý gündüzlere mi verdin?
Sen sevmeyi nereden bilebilirdin ki…

Bana öðüt verirdin ,
Bilirmiþsin anladým,
Ýki tepene sýðan bir güneþ,
Uzanan minarelerin oldukça semaya,
Sanki gökten sesleri seçiliyor.
Söylesene Ýstanbul sana gökyüzünden baksam,
Acýlarým nasýl görünüyor.

Sen tutunmayý öðrendin hayata,
Kimi gözyaþlarýný býraktý kimi gözlerini ,
Kimi de aciz hayallerini serin sularýna.
Rüzgar duydu sesimi sus dedi.
Ýstanbul kýzacak !

Kýzmaz dedim haberi yok ki uyuyor o,
Nerden biliyorsun dedi.
Güldüm bu kadar çok aþýðý var haberi yok onun.
Eskilerde çok eskilerde kaldý aklým.

Ýki damla gözyaþým kurudu.
Terk ettim hayallerimi,
Sanki yeniden aþýk oldum.
Sanki yeniden doðdum,
Öyle terk etti beni Ýstanbul.
Gözlerine bakamadan unutuldum!.
Ýstanbul sen gözlerim oldun.
Her þeyi göremedim bende,
Sen de gördüklerini unuttun,
Silmedin silemedin yaþadýklarýný ,
Asýrlardýr çýrpýndýn ayakta kalabailmek için,
Kimsesiz çocuklarýn anasý,

Kimsesizin parasý,
Kimine baba oldun kimine sevgili,
Kimine düðün kimine cenaze evi,
Sen çok farklýydýn Ýstanbul,
Ne cenazeleri karýþtýrdýn ne düðünleri,
Kimse kimsenin ekmeðini bölmedi,
Neden biliyor musun?

Kimse baþkalarýyla acýlarý bölüþemedi,
Herkes senden aldý nasibini,
Kimine can verdin kiminden aldýn ,
Sonra bazen suçlandýn.

Gözlerine baktým orada kaldým.
Çünkü hiç biri sen deðildin.
Sen ne yar ne ana ne sevgiliydin.
Sen Ýstanbul’dun.

Baþka ne olabilirdin?
Ben de bir insan oðluydum.
Hatalarýmla yaþýyordum.
Sen uyu Ýstanbul uyu ki canýn yanmasýn.
Bir gün uyanýrsan çok can yakacaksýn.
Olsun öyle bir aþýk ettin ki kendine gidemiyorum.
Gözlerimi kapattýn Ýstanbul göremiyorum...

KALABALIK DERGÝ AÐUSTOS SAYISI 2013


Sosyal Medyada Paylaşın: