Kaybolan Düşler..

Þimdi umut sokaðýnda,
Üryan hülyalý kaldýrýmlarda sahipsiz üþür yüreðim..
Hayallerimin ayak baðlarý çözülmüþ,
Eðilip baðlamaya mecal arýyorum..

Þerha þerha damlýyor yüreðime,
Sol yanýmda en acýnasý hüzünler..

Hani diyorum;
Þimdi aldýðým nefesimle
Yaslasam baþýmý huzura,
Ýki büklüm mutluluðumla seyre dalsam
Son nefesimi vermeden..

Sümük gibi beynime yapýþan hatýralarý
Kaç tekme vursam terk eder acýyan yanlarýmý ?

Hezeyan edilen düþlerim bitik.
firak edilen düþlerim yitik.
Ne gitmelerle gittim de kendimden,
“Ben” yine ben’lerden az öteye gidemedim.
Dünyanýn hengame meydanýnda kaç defa vuruldum da,
Ölüm duraklarýnda savruldum durdum!



“Seni de vururlar ey acý” demiþti biri
Çok mu efsunlu þu acýlar?
Neden hala vurulmadý.!

Gözyaþlarým akar kuruyan dudaklarýma,
Fersiz gözlerim kapanýr,
Viran edilmiþ gönlümde, ne çok tecrid edilmiþ sahipsiz düþlerim varmýþ..
Topladým usulca, koydum heybeme..
Dünya dedim,
Sustum.!

Suskunluðum armaðan olsun,
içimde direnen vaveylalarýma.!
Sükutun da rengi vardýr..

Ah keþke diyorum,
Lakin heyhat!
...

Semra’m Öztekin





Sosyal Medyada Paylaşın: