YUNUS EMRE

Beline yolluðunu koyar; eline asaný alýrsýn.
Hiç durmadan tüm dünyada Devr-i Alem yaparsýn.
Allah’a sýðýnýr, yolundan ayrýlmazsýn.
Dünyayý her zaman tek kalemle anlatýrsýn.


Sen deðil miydin çöllere düþen?
Sen deðil miydin Yaradan’ý seven?
Allah’a tapanlarla dost olan,
Bütün gücünü Ondan alan Aþýk sen deðil miydin?


Gezgin denince bana, aklýma sen gelirsin.
Çöl denince bana, yürüdüðün yollar gelir aklýma.
Her adýmda bereket ve de bir istek.
Bu ne azim Yunus’um, bu ne azimet?


Ben senden öðrendim cefakarlýðý.
Þiir yazmayý, Allah’a tapmayý.
Her þeye raðmen yolumdan þaþmamayý...
Keder dahil olsa içimde;
Allah’a yalvarmayý sende gördüm senden öðrendim.
Artýk biliyorum neyin ýrak neyin azim olduðunu.
Biliyorum kimin dost, kimin düþman olduðunu.
Sayende gördüm azmin sonunu.



2009
NEVZAT
ÞÝMÞEK

Sosyal Medyada Paylaşın: