KÜSTÜRDÜN BENİ

Þu fani dünyaya geldim geleli;
Gülmek nedir bilmedim.
Kalbimi söküp sana verdim verili;
Adam gibi sevilmedim!

Küstüm yalan dolu hayata.
Eþe, dosta, en yakýn arkadaþýma...
Küstüm sana hatta kendime bile.
Sen küstürdün beni kýna yaksana!

Aðlattýn beni hiç güldürmedin.
‘’Býrak beni ver kalbimi.’’ Dedim.
Yine yaptýn yapacaðýný.
Beni benden ettin.

Yaralý kalbim yýllar sonra baþkasý için atar oldu.
Onda da rahat býrakmadýn.
Hep acý hep keder.
Ahh zalim ahh! Bir kere rahat durmadýn.

Ne vardý sanki rahat býrakmayacak?
Býrak madem sevmedin gideyim.
Maksadýn ne bilmiyorum ki.
Rahat býrak yalvarýrým artýk bende güleyim.

Her þeye küser oldum sayende.
Anama, babama, kardeþlerime hatta kendi varlýðýma bile…
Hayattan zevk alamýyorum artýk.
Kendimi toplamam için izin vermiyorsun ki.

Aradýðým Nevzat bu deðildi aslýnda.
Kendi gibi olsa yeterdi bile.
Onu kendinden ettin sen.
Yaktýn Aþýk Þair’i bile bile…

30.07.2013
NEVZAT
ÞÝMÞEK

Sosyal Medyada Paylaşın: