Bir tohumun serüveni

Bir gün; bir aðacýn birinden, olgunlaþan meyvelerinden birisi, kendisini gövdeye baðlayan sapýnýnda incelmesi ile aðýrlýðýný taþýyamayýp yere düþünce, parçalanarak, meyvenin içindeki tohumlarý, rüzgarýnda esmesiyle; farklý farklý, yerlere saçýlýp.. daðýldý.
Bu tohumlardan birisi; topraða deðince, zýpladý ve aðaç (ana’sýn)dan ayrýldýðýný; artýk, tek baþýna olduðunun “VARLIÐINI ve BEN’liðini!” hissetti.. Önce, þaþkýnlýðýný yendi. Sonra; içinden gýcýklayarak gelen bir dürtü ile daha önceden bilmediði bir yola girdi ve ilerledi. Ýlerledi, ilerledi!..
Bu yol; uzun ve zahmetli, menderesler çizerek ilerleyen.. bir serüven ve bitmez bir macera idi. Üstelik, baþýna nelerin geleceðini de hiç bilmeden ve düþünmeden!.. Günler boyunca; gitti de, gitti... Nihayet, bir gün; önüne çýkan bir engel yüzünden son duraðýna geldiðinde, yine; yeni ve bir büyük þaþkýnlýk yaþadý. Çünkü burasý; varlýðýnda ve benliðinde farklý bir þeyleri, ikinci defa hissettiði, yine ayni “HÝSLER”di.
Tohum düþündü; yoksa, yýllar.. yýlý, hiçbir yere gitmemiþ miydi? O zaman, yaþamýþ olduðu; “sevinçleri, hüzünleri, acýlarý, dertleri ve kederleri!..” neden hissetmiþti. Þaþkýnlýðýný, bu duygu seli ile yenmeye çalýþýrken.. çok sert esen bir rüzgarla, kendine geldi. Çünkü; sert bir yere çarparak, kendinden bir þeylerin kopup gittiðini anladý ve dikkatlice bakýnca da.. bunlarý tanýdý. Bunlar, yýllar öncesinde kendisinin; “varlýðýný ve benliðini” ilk defa hissettiði, o; küçücük “tanecikler ve hayat tohumlarýydý!..” Yani; “kendisinin aslý” veya “tâ, kendisi olan tohumlarý idi!..”

B Ý R T O H U M’ U N, S E R Ü V E N Ý…

ÞÝÝR NO: 03 24-03-2010

Rüzgarla savrulunca.. vardý; ilk defa, kendisinin farkýna,
Kendisi, bir baþka idi; benzeri, tohumlarýn arasýnda;
Önce, neredeydi?.. Ne olacaðýný, bilmeden.. tek baþýna,
Bir tohum olarak da, vardý; “yaþadýðý, hayatýn tadýna!..”

Bir gün; bulunduðu yeri, savrulan.. toz ve toprak, kapatmýþtý,
Karanlýk, yalnýzlýk, sýkýntý ve havasýzlýktan patlamýþtý;
Filiz’lendi. Yerinde duramamýþ, içi dýþýna çýkmýþtý!...
Çok þaþýrmýþtý. Neydi, peþ-peþe gelen.. bu olaylar, baþýna?!..

Kökü de çýktý. Artýk, topraklarý delerek.. ilerliyordu,
Ýlk düþtüðü o yer’de, birileri; sanki, onu bekliyordu!..
Ne çok zorlandý. Fakat; fidesi, artýk topraðýn üstüne kavuþdu,
Dal verdi, yaprak da açtý; tüm mahlûk’u, selâmlamak adýna!..

Elbirliðiyle çalýþtý; kökü, gövdesi, dal’ý ve yapraðý,
Rüzgara, sýcaða, soðuða.. direndi. “Çoðaldý sevaplarý,”
Aþkla, büyüdü gitti; soyu gibi, ÜRÜN vermeðe sevdalý,
Þimdi, bu dal’cýk da; irileþti.. Döndü, kocaman bir AÐAC’a!..

Dal olduðu günlerin özlemiyle, birden çok dallar çýkardý,
Her çýkan dalý yeþil olsun diye.. bir çok yaprakla donattý;
Yapraklarýn arasýndan; renk, renk.. güzel kokan.. pek çok gül, açtý,
Yetmezmiþ gibi . Bir de; meyva verdi, mahlûkatýn açlýðýna....

Artýk kocadý. Hayatý çekemez, iþini yapamaz oldu,
TOHUMLARININ ÝÇÝNÝ de, “ÖZ’ünün tohumu”yla doldurdu;
Ýnsanlara ve hayvanlara hizmet, “ancak, bu kadar” olurdu,
Yine de, ümit vardý; her tohumda, “ayrý, ayrý.. yaþamaða...”
23-03-2010 SAAT:04:00 KONAK- ÝZMÝR.

Sosyal Medyada Paylaşın: