Bir þehri çok sevdim, adý Ýstanbul du. Sokaklarýnda koþtum, Caddelerinde öðrendim hayatý. Ben manavlarda yetiþir sanýrdým elmalarý... Mahalle bakkalý dýþýnda ekmek satan yoktu benim için , Sadece onun eli deðdiðinde ekmek ekmekti eskiden... Sonra büyüdüm iþte , Herkes gibi kirlenerek... Mutluluklarýmýzýn nesli tükendi , Hýzla çoðaldý Mutsuzluklarým. Sonra sen... En asi çaðýmda çýktým karþýma , Sarmaþ dolaþ olduk... Kirlendik , çoðaldýk , açýktýk , doyduk , güldük , aðladýk... Sonra zamanlar tek kiþilik akar oldu ; Kirlendim , çoðaldým , açýktým , doydum , güldüm ve aðladým... Tek kiþilik hayatlara armaðan oldu kelimelerim , Beni Anladýðýnda , Anladýðýný anlatabileceðin kiþi , ben olamayacaðým sanýrým. Hayat çok kýsa... Bir þehri çok sevdim , adý Ýstanbul du. Bu þehri , bu kadar çok sevmemin tek nedeni ; Her köþeyi döndüðümde , seni görme ihtimaliydi. Sosyal Medyada Paylaşın:
Ufuk Tan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.