ÇILDIRACAKSIN

Sevdiðin seni sevmeyince çýldýracaksýn.
Her gün aðlayacak ve kahrolacaksýn.
Sevmeyeceðini bile bile seveceksin.
Görünce saklanacak; görmeyince çýldýracaksýn.

Ýsteyeceksin onu deliler gibi.
Ama istenmeyeceksin.
Kendini unutacak; sevdiðini unutamayacaksýn.

Anlayacaksýn kimin dost kimin düþman olduðunu…
Ýçkilere sýðýnacaksýn.
Çtiðinde unutacak; kendine geldiðinde çýldýracaksýn.
Deliler gibi sevdiðini haykýracaksýn tüm dünyaya!
Duymayacaðýný bile bile...
Sevmeyeceðini bile bile…

Ama sen hep seveceksin.
O sevmese bile sen kalbine gömeceksin.
O istemese bile seni; sen onu uzaktan seveceksin.
Uðruna günlerce aðlayacak kendini heba edeceksin.
Gün gelecek, devran dönecek.
Ama onu hiç unutamayacaksýn.

Onu bir baþkasýyla görünce kýskanacaksýn.
Onu sevdiðini bile bile ’’Sevmiyorum.’’ diyeceksin.
Kendini kandýracaksýn ama bu yalana sen bile inanmayacaksýn.
Ýçinde ki asi sesi susturamayacaksýn mesela.
Onu hep sevdin ve seveceksin.
‘’Sevmiyorum.’’ desen bile dayanamayacak ve hep peþinde olacaksýn.




Der sahibi olacak kimseyle paylaþamayacaksýn.
Hatta bu yüzden saçlarýna aklar düþecek gen yaþýnda.
Arkadaþlarýn, dostlarýn, ailen soracak sana:
‘’Neyin var? Niye böylesin sen?’’
Sen de ‘’Yok bir þeyim.’’ diyecek ve konuyu geçiþtireceksin.
Her zaman olduðu gibi yine içine atacaksýn.

Kendi baþýna aðlayacak; kendi baþýna güleceksin.
Belki delirecek, belki de öleceksin.
Neyin ne olduðunu o anda anlayacaksýn.
‘’Bir daha sevmem!’’ deyip yeminler edeceksin.
Tutamayacaðýný bile bile…

Adýný kollarýna kazýyacak;
Sevdiðinin dövmesini kalbine yaptýracaksýn.
Unutmasan bile ‘’Unuttum.’’ diyeceksin.
Günlerce aðlayýp periþan olacaksýn hatta.
Mezesiz hiçbir sofraya oturmayacak devamlý içeceksin.
Deðmeyeceðini bile bile…

Zor da olsa sevdiðin kýzýn çýktýðýyla ayný mekanda oturacaksýn.
Dayanamayacak ama kendine mukayet olacaksýn.
Ýçinden onu öldürmek, zarar vermek gelse de duracaksýn.
Ellerini Allah’a açacaksýn artýk.
Yalvaracaksýn!
Binlerce kez ‘’Tövbe!’’ diyeceksin.
Kazanamayacaðýný bile bile ladese girecek ve kaybedeceksin!

Delilerce sevdiðin kýzýn çýktýðý karþýnda gelerken;
Sen aðlayacaksýn!
Karþýnda ki mutluluktan uçarken;
Sen yas tutacaksýn!
Zor olacak elbet ama ona bakacak ve güleceksin.
Arada selam vereceksin anlamasýn diye.
Sonunda yine ezilen sen olacaksýn.
Arkadaþlarýn soracaklar sana:
’’Bu halin de ne böyle?’’
Sen de ‘’Banane.’’ diyeceksin umursamaz bir tavýrla.
Kendini unutacak; onu asla unutmayacaksýn.
Onun seni sevmediðini bile bile;
Günlerce bekleyeceksin kapý önünde.
Hemde gelmeyeceðini bile bile…

Her zaman olduðu gibi, sahil kenarýna gideceksin.
Dalgalarýn kýyýya vuruþlarýný görünce için cýz edecek.
Çýðlýk çýðlýk haykýracaksýn daðlara, taþlara, insanlara:
Ýtiraf edeceksin artýk:
‘’Sen beni sevmesen bile;
Ben seviyorum seni tüm kalbimle!’’ diyeceksin.
Duymayacaðýný bile bile…

Sen her gece acý çekerken;
O sadece acýyacak.
Sen deliler gibi haykýrýrken aþkýný;
O gelecek, sana bakmayacak bile.
Sana bakmadýðýný bile yine de pes etmeyeceksin.
Her geceyi camýn pervazýnda geçireceksin.
Gelmeyeceðini bile bile ‘’Bir gün gelecek elbet.’’ diyeceksin.
Her yolu deneyeceksin aþkýn için.
Görmeyeceðini bile bile…

Günlerce kaderine isyan edip günaha gireceksin!
Her gece aðlayacak ve sonunda hasta olacaksýn.
Olmayacak duaya amin diyeceksin yine.
Her zaman olduðu gibi yine sen üzüleceksin.





Sonunda karþýsýna geçip haykýracaksýn aþkýný.
Yalanlarý, doðrularý o vakit anlatacaksýn.
Kendini hiçe sayýp gururunu ayaklar altýna alacaksýn.
O baþkasýný seçmiþ olsa da sen onu kalbine gömeceksin.
Olmayacaðýný bile bile…

Kaderine sitem edeceksin; günah olduðunu bile bile.
Kendini unuttuðun gibi insanlarý da unutacaksýn.
Týpký yýllardýr unutamadýðýn o kýz gibi.
Sonunda her þey son verecesin canýna kýyarak.
Ama ne çare ölmeyi bile beceremeyeceksin.
Sen ölünceye dek onun esiri olacaksýn.
Esiri ve kölesi!!!



05.03.2010 NEVZAT
ÞÝMÞEK

Sosyal Medyada Paylaşın: