Caným çok yanýyor anne. Kimse beni anlamýyor. Kimse derdime çare olamýyor. Hiç kimse sen gibi candan sevmiyor anne.
Sen beni severdin, öperdin, sýkýca sarýlýrdýn. Hiç kimse sen gibi yürekten sevmiyor anne. Ben aðlarken; sen benden fazla aðlardýn. Þimdi sen gibi teselli verende yok anne.
Yaram kanar bir saraným olmaz. Caným yanar tesellisi bulunmaz. Dert bende, keder bende. Peki ya dermaný hani nerede? Seni çok özledim anne.
‘’Gel.’’desem gelebilir misin? Gözyaþlarýmý ellerinle silebilir misin? Beni eskisi gibi baðrýna basabilir misin anne? ‘’Oðlum.’’ diyebilir misin yine bana? Ýçime su serper misin anne?
Bu oðlun son zamanlarda çok günahkar oldu. Solmayacak güller bile birer birer soldu. En çokta bana o gidiþin koydu. Ne olur gel artýk anne, gel….
15.04.2013 NEVZAT ÞÝMÞEK
Sosyal Medyada Paylaşın:
Aşık Nevzat Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.