Gün kızılken/ Gelincikler kırmızıyken anla beni

Gün gören pencerem buz tutmuþtu
gün,
hayal kuran yanlarýmý güneþe serdiðim gündü...
yapraklar düþtüðünde üþüdüler
ve hepsi yine balkabaðýna dönüþtüler.

Gecenin kirpriklerinden simler dökülür
kandýran bir tebessümle
kýzýl sedefler çaðýrýr beni...

Ey yüzüne
g/özüne b/akamadýðým;

bir bilebilsen
bir anlaya bilsen
zümrütlerini boynuma taktýðýmý
ilk baharda doðup
sonbaharda battýðýmý...

Gün kýzýlken,
gelincikler kýrmýzýyken anla beni.

Kutsanmýþ bir günde geldim sana
dört yaný kuþatýlmýþ koca bir þehirdim
kara sularýmdaki gemileri ateþe verdim
yok sonrasý ,
sonrasý mavera...

Kurutup soldurma zambak açan yüzümü
tek çareye salma çýkýlmaz girdabýnda
sana teslim olmuþken bütün korsan
d u y u l a r ý m
olmasýn baþka kailen

Gün kýzýlken,
gelincikler kýrmýzýyken anla beni.

Bezendim kefenimin en beyazýna
kýrk tas suyla yýkadým günahlarýmý

kabuk tutan acýlarý kanatma !
irin akar gecelere sen yokken
yudum
yudum
zehirlenir her hücrem
yaprak
yaprak
dökülürüm yokluðunda
yine sende dirilir / ölümlü ruhum
her senden kaçtýðýmý sandýkca...

Ey benim çarem
ve çaresizliðim;

yosun tutan bakýþlarýndan düþürme beni
nicedir hasretken kokuna
estirme rüzgarlarý...

Uyandýrma kýzýl sedefleri !
canýmý acýtýr
saçýnýn her bir teli...

Tenimdeki kül kokusundan anla
o kadar geçmiþten
o kadar yýkýntýdanki menþe-i
daralan ve çýkmaz sokaklarým gibi esir;
karanlýk gece kadar sýr
savaþlarým gibi yesir püsürüm...

Recm olunmuþ duygularýma kasr
kýlýçlarýn en keskinidir dokunuþlarýn
hislerimi öksüz býrakma !

Gün kýzýlken,
gelincikler kýrmýzýyken anla beni.

Ahucan Merter



Sosyal Medyada Paylaşın: