EMANET
Yeryüzü elimde bir bohça,
Gökyüzü bedenime sýðmayan ruhuma denk.
Gönlüm,
Henüz yazýlmamýþ bir söz misali,
Ýçinde, dillerde can bulmamýþ
Bir sevgi besleyen.
Bir çift göz belki de,
Sözde ümitsizi, olmazý bekleyen…
Yolumun sonunda
Bana söylenirken en güzel þarkýlar
Ve daha önce hiç aðlamamýþ biri
Benim için aðlarken
Söyleyin, nasýl edeyim ihanet
Benliðim, kýrýlmýþ zincirlere emanet.
Çýrpýnýrken güvercinler,
Gökyüzünün maviliðini deler.
Engin denizleri taþýran,
Bir nur fýþkýrýr sonra.
Dökülür gökkuþaðýyla dolu kadehler
Mavisi, kýrmýzýsý, yeþili
Bütün renkler karýþýr
Beyazýn masum vücudunda
Dolaþýr da dolaþýr.
Siyahýn hakimiyeti giderken akýllardan
Bir emanet kalýr yeryüzüne, buhrandan.
Sahip çýk ey yeryüzü!
Ki bu emanet
Yazý, kýþý, gecesi, gündüzü zindanlarýn.
Henüz doðmamýþ kýzý
Terkedilmeyi bekleyen harap vücutlarýn…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.