KARANLIKTA BİR GÜL

Bitmeyen bir hüzünle yoðruluyordu yürek
Ben sessizlik trenlerinde ebedi bir yolcuyum
Saklýyým, yasaklýyým, yaslýyým ve de ürkek...

Yaslýyým karanlýkta bir gül bana güldüðünden beri
Saklýyým o güle dokununduðumdan beri
Aðladýðýmdan beri yasaklýyým ben sana...
Aþkýna þiirler yazýp yaþlanýrken ellerim,
Karanlýkta bir gül baktý gözlerime benim!
Sonra içimden öldüm yana yana
Küstüm iþte o gülü gördükten sonra sana...

Hapsolmuþtu, köleydi bir gül karanlýkta!
Özgürlüðün yokluðunda türküler söylüyordu,
Karanlýkta, beyazlarla dolu þiirler yazýyordu...

Þiir yazamadým bir daha asla!
Yazamýyorum o gülün þiirleri yerleþtiðinden beri aklýma
Kalbimi eline alýrken gül!
Kalbim karanlýkta bir gülün elinde atarken, ben...
Ben evimde öldüm bir an!
Karanlýkta bir gül þarkýlar söylerken kalbime
Batýrýrken dikenlerini senin isminin üzerine
Ben diriliyordum yataðýmda...
Gülün kokusunu aldýðýmdan beri ben!
Aþkýmýn dýþýndaki herþey sen...

Karanlýkta bir gül yapraklarýnda harfler
Kalbinden gözlerime akýyordu þiirler
Mýsralarýndan tuttum, gül kokuyordu i mgeler

Karanlýkta bir gül, kokuyordu buram buram
Kýrmýzýydý inadýna çok canlý ve esrarengiz
Dudaklarý vardý gülün öpmek için beni!
"Beni beklemiþ hep"
Öyle dedi kulaðýma...
Karanlýkta bir gül bana güldüðünden beri
Azaldý seni sevmelerim
Karanlýkta bir gül beni beklediðinden beri
Gülümsedi cümlelerim...

Karanlýkta bir gül, artýk birlikte susuyorduk
Susmak için bir arkadaþým vardý, evet!
Onunla susup, onunla somurtuyorduk...

Geceler bizimdi!
Renklerin ülkesini anlatýrdý bana
Karanlýkta, siyahta, renk düþlemek güzeldi
Güzeldi onunla karanlýkta sarýlmak
Dikenleri bana batmýyordu, sarýlýrdýk hep
Her gece öperdim gül yanaðýndan
Karanlýkta bir gül masal anlatýrdý bana
Uzak ülkelerden, yakýn ülkelerden
Bizim ülkemizden..

Bir yokmuþ ve yine yokmuþ derdi o hep!
Karanlýkta bir gül sitem doluydu aslýnda,
Bize hep yok mutluluk... Ve hiç olmayacak derdi aðlayarak...

Mutluluk uzak durmalýydý bizden!
Karanlýkta bir gül sevdiðimden beri ben
Mutsuzluðumu sevmiþtim biraz daha fazla
Susmayý sevmiþtim onunla
Kalmayý sevmiþtim ýþýksýz, karanlýkta...
Karanlýkta bir gül ismimi söylediðinden beri
Güllerle konuþuyordum ben
Karanlýkta bir gül sevdiðinden beri beni
Ben seni terk ediyordum yüreðimle ebediyyen...

Karanlýkta bir gülle nefes aldýðýmdan beri
Oksijensiz, susuz, ekmeksiz ve sensiz yaþýyorum
Ýnsan mýyým hala ? BÝlmiyorum.
Ama ben ne olduysam sensiz!
Sen hep insan kal bensiz...


Sosyal Medyada Paylaşın: