DEDEDEN TORUNLARA (1-2)

Ne kadar keyifliydi
Ne kadar ilginçti
Metroda trene binmek
Biz; dede, torun birlikte
Kýzýlay’ý da gezmek
"Duru da gelince üçümüz gelelim"
Sözünü vermek
Dönerken eve trende yorgun
Fotoðrafýmý çekti Yiðitalp
"Bak, dede," dedi, "senin kafanýn üstündeki adam da kel"
Gülümsedi yakýnlarda oturanlar
Bizim yaramaza sevgiyle bakanlar
Duraklarýn adýný tek tek ezberledi durdu
En hoþuna giden de "Macunköy" anonsu oldu
Çocuk bu ya
"Macundan köy mü olur dede"
Diye diye
Durmadan güldü
.............................................................

Bir ayrý neþeliydi bugün Duru
Baþka zaman
Hiç yüz vermezdi bana
"Çýkar"ý olmadan
Þimdi ikide bir öpücük atýyor
Gülücükler
Benden yana
"Vardýr bir sebebi" derken
Kafasýndaki yeni þapkayý
Ayaðýndaki ayakkabýlarý
Görüyorum
"Ben prensesim!" diyor
Bir yandan da alýnan cicileri gösteriyor
Bizler yaþamasak da bu çocukça sevinci
Beni çocukluðuma götürüyor
Duru’nun bu neþesi
Onun yaþlarýndayken
Ya da
Biraz daha büyükken
Ayaklarýma
Kýþýn giydiðim "soðukkuyu"
Yazýn giydiðim naylon ayakkabýlar geliyor aklýma
"Sizler þanslý çocuklarsýnýz" diyorum
Torunlarýma
Sosyal Medyada Paylaşın: