DÜŞEN YAPRAKLAR GİBİ

Ne zaman çýksam sokaða
Sonbaharda
Dolaþsam parklarda, bahçe kenarlarýnda
Bir hüzün kaplar içimi
Kocaman ceviz aðaçlarýndan
Yere düþmüþ
Sararmýþ yapraklara
Bakarým da...
Ne umutlarla yeþermiþti bu yapraklar
Yeþilin en güzelini vermiþlerdi
Doðaya
Döküldüler tek tek
Kendi dallarýnýn altýna
Karýþýp gidecekler
Topraða

Nasýl da benziyoruz birbirimize
Sararan yaprak
Þöyle dönüp baktým da
Geriye
Ha sen yaþamýþsýn üç beþ ay
Ha ben yaþamýþým
Altmýþ yýl
Ben doðaya veremedim yeþilin güzelliðini
Belki tadýna varamadým
Yetiþtirdiðim meyvenin
Ama yok artýk faydasý
Üzülmenin, yerinmenin
Dediler ki bana
Vefa nedir bilen öðrencilerim:
"Biz, sizden öðrendik güzel dilimizi
Konuþmayý, yazmayý
Hele de Orhan Veli, Cahit Sýtký þiirlerinin
Tadýna varmayý
Ömer Seyfettin öykülerinde kahraman
Sait Faik öykülerinde insan olmayý"
Ne güzel þey bir bilsen
Senin döküldüðün ceviz aðacýnýn karþýsýnda
Bir banka oturup
Bunlarý hayal etmek
Sonra da
Yüzünde buruk bir gülümsemeyle
Kalkýp
Eve gitmek

Sen hiç üzülme sararmýþ yaprak
Yeni tomurcuklar çýkacak, yeþerecek
Dallarýnda
Aðacýnýn
Ben de üzülmüyorum
Bir hüzün doldursa da içimi bazen
Bak, bizim tomurcuklarýmýz büyüdüler
Geliyorlar
Gülen gözleri, apaydýn yüzleriyle
Benim bu güzel ülkem
Hep yeþerecek
Hep yeþerecek


19 Kasým 2012
Numan Kurt






Sosyal Medyada Paylaşın: