Bugün ýrmak kenarýnda tesadüfen gördüm onu.
Arkadaþlarý vardý yanýnda gülüyordu.
Takip etmek istedim ve peþlerinden gittim yol boyu.
Gezi yolunda gezdiler, fotoðraf çekindiler, güldüler, eðlendiler.
Bir ara yaðmur yaðdý ýrmak kenarýndaki köprünün altýna girdiler.
Sonra yaðmur dindi yürüdüler, bir kaç maðazada elbise baktýlar.
Oradan festivale gittiler, çocuklar gibi eðlendiler.
Hayatýndan ben kopmamýþým gibi güldü, eðlendi, coþtu, çok mutlu görünüyordu.
Çoktan unutmuþ beni ve hiç biþey olmamýþ gibi devam etmiþ hayatýna.
Ben de her gün onlarýn evin karþýsýndaki mezarlýktan onlarýn penceresine bakýyordum.
Bu aþkýn enayisi de benmiþim bugün onu anladým.
Ama bugün onu bu halde gördüðüm iyi oldu.
Gözlerimi açtý, aklým baþýma geldi.
Artýk onunla ilgili hiç biþey kalmadý bende.
Bugün onu öyle gördüm ya yemin ederim içimde hiç biþey kalmadý.
Ben kendi kendimi yemiþim bitirmiþim.
O çoktan unutmuþ da gülüyo oynuyo bile.
Ne deyim böyle bilmezdim onu.
Dilerim Allah’tan gülen yüzü gülmez olsun.
Ne kadar felaket varsa, acý varsa hepsini görsün yaþasýn.
Artýk onu ne beklerim evlerinin karþýsýnda ne de onun için biþeyler yazarým.
Ne de aklýmda kalbimde artýk ona yer var.
Dilerim Allah’tan ne kadar acý varsa bu dünyada hepsini görür.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.